OSHO Active Meditation หนทางใหม่แห่งการภาวนา

“…บางทีการเดินนั้นจะง่ายกว่าหรือว่าท่านเต้นรำก็น่าจะง่ายยิ่งขึ้น หลังจากที่ท่านได้ทำสิ่งอื่นที่ง่ายกว่าแล้วท่านจึงจะนั่งได้ การนั่งขัดสมาธิแบบพระพุทธเจ้านั้นควรเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำ ไม่ควรจะใช้สำหรับการเริ่มต้น ต่อเมื่อท่านเริ่มรู้สึกเป็นอันเดียวกันกับการเคลื่อนที่แล้วเท่านั้น ท่านจึงจะฝึกรู้สึกเป็นอันเดียวกับการนั่งนิ่งๆ

ดังนั้นข้าพเจ้าไม่สอนให้คนเริ่มต้นด้วยการนั่ง จงเริ่มต้นจากของที่ง่ายก่อน เพราะไม่เช่นนั้นท่านจะเริ่มต้นรู้สึกว่าหลายอย่างนั้นไม่จำเป็น

ถ้าท่านเริ่มต้นด้วยการนั่ง ภายในตัวท่านจะรู้สึกไม่สงบอย่างมาก ยิ่งท่านพยายามที่จะนั่งนิ่ง ท่านก็จะยิ่งรู้สึกไม่สงบมากขึ้น ท่านจะรู้สึกได้แต่ในความวิกลจริตของจิตคิดเท่านั้นไม่มีอะไรอื่นเลย มันจะทำให้ท่านหดหู่ ท่านจะรู้สึกหงุดหงิด ท่านจะไม่รู้สึกเบิกบาน และมันอาจทำให้ท่านเริ่มรู้สึกว่าท่านวิกลจริต บางครั้งมันทำให้ท่านวิกลจริตจริงๆ

ข้าพเจ้าเริ่มต้นกับความบ้าของท่าน แต่ไม่ใช่ด้วยท่านั่ง ข้าพเจ้ายอมรับในความบ้าของท่าน ด้วยการให้ท่านได้กระโดดโลดเต้นอย่างบ้าคลั่ง แล้วสิ่งที่ตรงกันข้ามจะเกิดขึ้นภายในตัวท่าน ด้วยการเต้นแบบบ้าๆบอๆ ท่านเริ่มรู้สึกถึงจุดที่เงียบภายในตัวท่าน ด้วยการนั่งอย่างเงียบๆ ท่านจะรู้สึกถึงความบ้า สิ่งที่ตรงกันข้ามเป็นประเด็นของการตื่นรู้เสมอด้วยการเต้นอย่างบ้าคลั่งของท่าน อย่างไม่เป็นระเบียบ ด้วยการร้องไห้ ด้วยการหายใจอย่างยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ข้าพเจ้ายอมรับในความบ้าของท่าน แล้วท่านก็จะเริ่มตื่นรู้ถึงจุดที่เบาหวิวนั้น มันอยู่ลึกเข้าไปในตัวท่าน สงบนิ่ง เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความบ้าคลั่งที่อยู่บริเวณผิวนอก ท่านจะรู้สึกเบิกบานใจอย่างที่สุด ณ จุดศูนย์กลางของท่านที่มีความเงียบอยู่ภายใน แต่ถ้าท่านใช้การนั่ง ข้างในท่านก็จะเป็นบ้า ท่านเงียบที่ข้างนอก แต่ข้างในท่านจะเป็นบ้า

ถ้าหากท่านเริ่มด้วยบางสิ่งที่ไม่หยุดนิ่ง ที่เป็นไปในทางบวก มีชีวิตชีวา เคลื่อนไหว มันจะดีกว่า แล้วท่านจะเริ่มรู้สึกว่าความนิ่งภายในกำลังเติบโต ยิ่งมันเติบโต มันจะเป็นไปได้ที่ใช้ท่านั่งหรือท่านอน ยิ่งเงียบมากเท่าใด การภาวนาก็เป็นไปได้ และภายในไม่ช้าสิ่งที่แตกต่างก็จะกระจ่างขึ้น…”

“นายเรียนรู้”

บุญเลิศ คณาธนสาร

www.nairienroo.com